Fly4free.pl

Zmienię trochę kolejność i zacznę od
P.S.
Właśnie się zorientowałam, że tytuł jest dość znamienny dla dzisiejszej daty. To nie jest zamierzone działanie to przypadek.

TYTUŁEM WSTĘPU

Marzec. Tak sobie siedzę i dłubię w Internecie po ulubionych stronkach. Chorwacja latem już zaplanowana, niedawno wróciłam z podróży więc nic nowego nie planuję….ale popatrzeć przecież nie zaszkodzi. Znacie to, prawda? Jaaasne, że znacie. :lol: No i : WOOOOW :shock: : deal na f4f. Australia. Pieniądze jakieś małe jak na ten kierunek i termin, żal nie polecieć. Szybkie info do już sprawdzonej ekipy. Pada pytanie: lecicie do Australii? Na święta, jakieś 3,4 tygodnie. Sprawdzonej ekipie nie trzeba tłumaczyć, że nie można się długo naradzać - po paru minutach jest decyzja: „lecimy”. Druga część sprawdzonej ekipy właśnie bawi się w jakimś klubie i nie słyszy co się do niej mówi. Pozostaje komunikacja sms – owa. „Lecimy w grudniu do Australii, dasz radę załatwić sobie „wolne” na studiach?” Odpowiedź pada natychmiast: „dam”
No dobra – błyskawiczny research po stronach internetowych: wykresy pogodowe, gdzie deszczowo gdzie słonecznie, gdzie fajnie gdzie mniej fajnie, odkopanie wiadomości i decyzja zapada: Dublin - Melbourne, Perth – Dublin. Wypieki na twarzy – w jednym oknie strona brazylijskiej Expedii, w drugim tłumacz Google, w trzecim przelicznik reali. Kupione. Radość, radość….. podszyta odrobiną strachu bo to przecież … no, wiadomo co…
No ale dobra. Z karty zdjęli. Na stronie Emirates bilety są, miejsca wybrane. Pozostaje mieć nadzieję.
Mija miesiąc, potem drugi – można wziąć głęboki oddech. Przyszedł czas na kolejny etap. Internet furczy od przegrzania, godzinami siedzę i czytam, czytam…. Przechodzę wszystkie kolejne etapy planowania: euforia, frustracja i w końcu pragmatyzm. Bo nie da się wszystkiego zobaczyć. Nie przy sposobie podróżowania, który lubię najbardziej. Bo jakkolwiek szanuję decyzje ludzi, którzy robią RTW w 15 dni ( ba! podziwiam nawet) to wiem, że ja tak nie lubię. Ani nie lubią tego moi współtowarzysze. Lubię się „zadomowić” w podróży.
Ostatecznie podróż zostaje złożona:
8.12. – wylot do Dublina
9.12 – wylot z Dublina
11.12 godz. 2:05 Melbourne
11.12 godz. 6:50 Melbourne – Launcheston (Tasmania)
14.12 Launcheston – Sydney
17.12 Sydney – Melbourne
19.12 Melbourne - Perth
19.12 – Perth – zachodnim wybrzeżem do Coral Bay
20.12 - 22.12 Coral Bay
23.12 – 27.12 Exmouth
27.12 – 30.12 podróż do Perth – wylot 22:05
31.12 godz. 11.20 – przylot do Dublina
01.01 godz.10.00 - wylot do Szczecina

Uff – no to się narobiłam :P W trakcie planowania pojawiło się kilka „zonków”…. Opisałam je…. I skasowałam bo okazało się, że wszystkie sprowadzają się do jednego: do cen. Że są wysokie to wiedziałam. Ale że wybrałam sobie najdroższy z możliwych terminów to już nie bardzo. Dotyczy to wszystkiego co niezbędne w podróży: noclegów, jedzenia, przelotów i wynajmu samochodów.
Dlatego przestrzegam chętnych do podróżowania po Australii – omijajcie termin Bożego Narodzenia szerokaśnym łukiem. Australijczycy gromadnie wyjeżdżają w czasie świąt i właściwie wszystkie lepsze (czyt. tańsze) miejscówki są pozajmowane. W maju! Na grudzień! Przesadzili.
No wiem, fajnie mieć święta na plaży.



Tak naprawdę to był to jeden z celów, jedno z marzeń, który właśnie udało mi się zrealizować… Porównywałam ceny i tak na serio to minimum 20 - 30% trzeba dodać. W przypadku wynajmu samochodów nawet do 100% w okresie świątecznym. Dużo. Z drugiej strony to był jedyny możliwy termin, w którym mogliśmy polecieć wszyscy. Żaden inny nie wchodził w rachubę. Czyli siła wyższa. A jak siła wyższa to nie ma co marudzić. Aaa! I jeszcze zaobserwowałam u siebie bardzo ciekawe zjawisko: na początku planowania podróży te ceny mnie zabijały - z czasem coraz bardziej przyzwyczajałam się do ich poziomu.
Trochę może o sposobie naszego podróżowania. Nie podróżuję budżetowo i nie wstydzę się tego. Nie podróżuję też ekskluzywnie i też się tego nie wstydzę. Podróżuję tak, żeby było mi wygodnie ale nie za wszelką cenę. Podróżuję na poziomie średnim cenowo. Szanuję też ludzi, którzy lecą w ciemno – nic niezarezerwowane, wszystko znajdzie się na miejscu. Też tak czasem robię ale nie lubię tego. Powód jest bardzo prozaiczny: jak już gdzieś lecę to czymś najbardziej wartościowym jest dla mnie czas. A znacznie się on kurczy, kiedy trzeba szukać miejsc do spania. Oczywiście nie wszędzie się to sprawdza więc podróżowanie w ciemno też mam przerobione. Ale wolę mieć adres w garści wbić w nawigację/wsiąść do busa, dojechać, zostawić bagaż i w drogę. Tak wolę.
Czyli muszę w taki sposób zaplanować podróż, by stała się marzeniem, a nie koszmarem ;)
Mam (a właściwie wszyscy mamy) taką dziwną przypadłość, że planując podróż zwracamy szczególną uwagę, żeby nie oddalić się zbytnio od jakiegoś zbiornika wodnego. Oddalenie na odległość większą niż 1 km powoduje dziwny niepokój, rozdrażnienie, skłonność do konfliktów wręcz frustrację ;) Tak jest wszędzie – na każdym wyjeździe. Dlatego tak uwielbiamy wyspy. A Australia? Tam wszystko (prawie) kręci się wokół wody. Bo jeżeli kontynent jest jednym krajem to jest tak jakby wyspą. Dużą wyspą…. Bardzo dużą… Bardzo, bardzo dużą.

NO TO WYRUSZAMY…

DUBLIN

Wyjazd o 7 rano ze stacji PKP w Szczecinie busem InterGlobus. Bilety kupione na Grouponie za niespełna 25 zł. Samolot mamy o 11:35, ok. 9:30 jesteśmy na lotnisku Schoenefeld. Mamy jeszcze czas na zakup obowiązkowego zaopatrzenia na wakacje – Bacardi ma świetną promocję :lol: . Lecimy irlandzką linią AirLingus. Dublin wita nas piękną, słoneczną pogodą.
Nocleg mamy zarezerwowany w Travelodge Dublin Aiport South 18 EU od osoby. Hotel bardzo przyzwoity, oferuje też transfer z i na lotnisko po 3EU/os. Bardzo dobry stosunek jakości do ceny, profesjonalna i miła obsługa. Doba hotelowa zaczyna się o 15 - my jesteśmy ok. 13 i pomimo, że na stronie hotelu widnieje informacja, że za wcześniejsze zakwaterowanie należy dopłacić – pokoje dostaliśmy od razu, bez dopłat. Plan był taki, że zostawiamy bagaże i ruszamy do miasta. Ale jak to bywa: plan planem a życie życiem. Dwie z nas mają objawy jetlaga giganta (?!) : nudności, ból głowy, krańcowe zmęczenie jak po stugodzinnej podróży. Pewnie jakiś wirus ale zaczynam mieć obawy o nasze samopoczucie w Australii…
Nasze zwiedzanie rozpoczyna się więc zażyciem środków przeciwbólowych i głębokim, długim snem.
Do centrum ruszamy, kiedy na zewnątrz jest już ciemno. Bilety do Temple Bar 2,80 EU/os. Kupujemy w autobusie –przyjmowane są tylko monety. Autobus nr 13 właściwie spod hotelu. O Dublinie nie czytałam zbyt dobrych opinii. Może w świetle dziennym wygląda inaczej, może gorzej. Nam nocny Dublin podobał się bardzo. Może sprawiła to atmosfera zbliżających się świąt ale ulice Temple Bar wyglądają przepięknie. Są oświetlone, pełne ludzi, wystawy jak z powieści Zoli. Zresztą cały Temple Bar ma dla mnie właśnie magię ubiegłego stulecia. Wczesnego stulecia.











W końcu lądujemy w The Quays Bar. Panowie oczywiście zamawiają Guinessa - my pijemy irlandzki cydr. Atmosfera jest fantastyczna a staje się jeszcze lepsza kiedy zaczynają grać muzykę na żywo. Obiecujemy sobie, ze wrócimy tam na Sylwestra, w dzień powrotu z Australii.W PODRÓŻY

Rano zamawiamy śniadanie w hotelu 6,5 Eu/os. Szwedzki stół, śniadanie bardzo dobre. Z obsługą hotelu umówiliśmy się już wcześniej mailowo, że zostawimy u nich na trzy tygodnie torbę z zimowymi rzeczami. Dzięki temu nie musieliśmy targać ze sobą ciepłych rzeczy do Australii. Nie wiem, czy zgadzając się na torbę zdawali sobie sprawę z jej wymiarów ale nie mrugnęli nawet okiem. Mili ludzie.
Do Australii lecimy Emirates. Standard linii bardzo dobry. Wybaczcie, że bez zdjęć, bez dokładnych opisów ale dla mnie lot samolotem to tylko sposób na przemieszczenie się z punktu A do B. Ten lot był najdłuższy w moim/naszym życiu. Wylot o 13, lądowanie w Dubaju o 00:25, wylot o 3:00, lądowanie w Kuala Lumpur o 13:50, wylot o 15:30, lądowanie w Melbourne o 2 w nocy. Jesteśmy skołowani tą zmianą stref, nasze organizmy są trochę otumanione i nie wiedzą już chyba czy powinny spać, czy wstawać czy może tańczyć i śpiewać rocka :lol: Na dodatek to nie koniec naszej podróży: o 6:50 mamy lot na Tasmanię bo tam zaczynamy nasze zwiedzanie Australii. W końcu szczęśliwie lądujemy po 26 godzinnej podróży.



I tu zaczyna się krótka seria naszych niepowodzeń. A najgorsze, że wszystkiemu winni byliśmy sami. Ku przestrodze.
Cały proces wyjścia z lotniska trwał dość długo – godzinę. Przed przejściem przez szereg punktów kontrolnych wyrzucamy wszystkie produkty, które nam zostały po podróży. Do Australii nie wolno wwozić wielu rzeczy: produktów żywnościowych, drewna, nasion, roślin, skóry. Jeżeli chcesz je wwieźć musisz wypełnić specjalną deklarację (zresztą jeżeli nie chcesz to też musisz)
http://www.evisastoaustralia.com/section06/customs.pdf
My nie deklarowaliśmy nic oprócz leków – tak na wszelki wypadek – nie wiemy jakie leki są tam zabronione. Zostaliśmy przepytani o rodzaj leków i przepuszczeni z pieczątką. Uff… Takie wielkie uffffff bo już poza wszelkimi kontrolami okazało się, że Maja przemyciła jabłko. :oops: Trzeba było widzieć obłęd w jej oczach, kiedy je odkryła :mrgreen: Złapała je, schowała pod bluzkę i wywaliła do kosza jakby to była bomba. Wszystko z prędkością błyskawicy.
Przechodzimy na terminal krajowy bo stamtąd mamy lot do Launcheston. Na wielkiej tablicy jeden, jedyny lot świeci na czerwono napisem cancelled. Taaaak.... :( Nasz. Następny jest o 8:00 więc czekamy cierpliwie aż otworzą check-in, żeby przebudować lot. Otwierają o 6. Pani jest bardzo miła ale rozkłada ręce. Mówi, że najwcześniejszy lot jest o 13 bo wszystkie inne są pełne. Podobno dostaliśmy informację na maila i nie wybraliśmy wcześniejszej godziny. No pewno, że nie wybraliśmy bo w tym czasie byliśmy na wysokości 10000 m nad ziemią :evil: . Czyli czeka nas 10 godzin na lotnisku. Na zewnątrz mży i niezbyt ciepło – temperatura ok. 15 C. Próbujemy przespać się na lotnisku ale wszystkie najlepsze „miejscówki” są zajęte. Miejscówkę robimy sobie sami łącząc dwa rzędy foteli a w środek wstawiamy walizki.



Nie jest to jednak zbyt przyjazne lotnisko do spędzenia kilku godzin.

Rada nr 1: jak masz dużo lotów czy innych rezerwacji daj komuś zaufanemu hasło do swojego maila tak, żeby w takich przypadkach mógł za Ciebie podjąć decyzję. Gdybym tak zrobiła, na Tasmanii byłabym o 8 a nie o 14.30 i (co najważniejsze) mielibyśmy jeden dodatkowy dzień. I odwiedzilibyśmy Tahune Forest.
Po otwarciu sklepów kupujemy na lotnisku starter za 40 $ w YesOptus – wersja 20-dniowa z codziennym doładowaniem Internetu 500 MB /dzień , nielimitowane rozmowy i sms-y. Pytamy, czy na Tasmanii jest zasięg (czytałam wcześniej, że tylko Telstra ma zasięg w niektórych miejscach dlatego wolę się upewnić) Pani potwierdza z pełną stanowczością. No więc proszę szanownej Pani – nie ma. Przynajmniej tam, gdzie mieszkaliśmy nie ma. I w wielu innych miejscach na Tasmanii też nie ma. Nie wspominając o Internecie, którego też nie było w wielu miejscach szczególnie w WA. Powiedziano nam później, że to faktycznie Telstra właśnie ma najlepszy zasięg w Australii. Ale potwierdzić nie mogę.

Przy okazji tego długiego czekania z ciekawością obserwowałam proces „łapania” taksówek na lotnisku w Melbourne.
Są dwa główne terminale tuż obok siebie: krajowy i międzynarodowy. Przed każdym z nich na chodniku są wytyczone miejsca oznaczone numerami. Przy każdym stoi pani lub pan porządkowy. Kolejka ustawia się za nimi. Taksówki przejeżdżają ciągle a Pan wskazuje im, żeby jechali dalej. Nie wiedziałam dlaczego wiec poszłam sprawdzić, gdzie lądują te taksówki, którym on z niewiadomych przyczyn nie pozwala zatrzymać się, mimo, że ludzie czekają.. I wyszło, że chodzi o sprawiedliwy podział miedzy terminalami i prawdopodobnie między innymi stanowiskami taxi na lotnisku bo pan porządkowy z terminala krajowego też odsyłał taksówki dalej. Bo gdyby wszystkie taksówki stawały przed terminalem międzynarodowym, który jest pierwszy to klienci z innych miejsc czekaliby do… długo by czekali. Wróćmy do moich obserwacji jednego punktu taxi. Na stanowiska przy ulicy wpuszczana jest taka ilość osób ile jest numerowanych miejsc i pan wskazuje taksówkom, że mogą podjeżdżać. Ustawiają się dokładnie po kolei przed numerowanymi miejscami. Jeżeli wśród oczekujących jest duża grupa lub grupa z dużym bagażem to pan ustawia ich na stanowisku obok siebie i wołając taksówki rysuje rękami w powietrzu znak prostokąta lub pokazuje na palcach ilość osób. Odpowiednio duży pojazd podjeżdża na wskazane stanowisko. Logiczne to, prawda? Po jakimś czasie okazuje się, że w Australii wiele rzeczy jest logicznych.

W końcu doczekaliśmy się naszego lotu. Mając nadzieję, że wraz z końcem podróży skończą się nasze „nieszczęścia” wysiadamy w pięknej, słonecznej pogodzie na lotnisku Launcheston. Jestem szczęśliwa bo pogoda na Tasmanii jest okropnie kapryśna – ostatnie dni sprawdzania na mapach pogody były bardzo przygnębiające – deszcze i zimno. Mamy zarezerwowany Mitsubishi Outlander w Thrifty. Z kodem wyszło coś ok. 650 zł. Jeszcze nie zapłacone. Jak się okazuje: na szczęście nie zapłacone. Taaaak…. Kierowcą w Australii ma być mój mąż. Jeszcze kilka dni przed wyjazdem okazuje się, że jego międzynarodowe prawo jazdy gdzieś zginęło wyrabiamy więc nowe. Przy okienku Thrifty okazuje się, że rezerwacja jest, MPJ jest. Taaaak….. Brak tylko krajowego prawa jazdy. Zostało w domu. Co to oznacza? Że nie wypożyczą nam samochodu….. Kategoryczne nie.
Próbujemy w innych wypożyczalniach Avis, Europcar… – wszędzie otrzymujemy odpowiedź negatywną. Nie myślcie sobie, że są niegrzeczni. Są bardzo mili, starają się pomóc, pan z Europcar dzwoni nawet do szefa. Brak zgody. Wstyd się przyznać – nerwy po kolei strzelają jak postronki każdemu z nas – oskarżenia, wyrzuty (głownie ja i mąż). Cała nasza podróż wisi na włosku - opierać się miała na podróżowaniu samochodem – na Tasmanii, w Viktorii i WA. Tasmania nie jest zbyt dobrze skomunikowana – do naszego domu w Binalong Bay mamy 200 km. Potem Great Ocean Road. Do tego Western Australia jest przewidziana na przejechanie ok. 4000 km i tam samochód mamy już opłacony z góry. W Thrifty właśnie. Dramat. Miły Pan z Europcar widząc naszą rozpacz podpowiada, żebyśmy poszli do Redspot Six „tylko tam możecie coś załatwić” – mówi – „tam szef jest w tej chwili”. Miał rację. Po wysłuchaniu naszych wyjaśnień wypożyczają nam Kię Carnival. Kosztuje nas to 460 zł więcej niż poprzednia opcja. Trudno. Gapowe. Przy czym wyższa cena nie wynika z tego, że chcą wykorzystać nasz problem – samochód jest po prostu wyższej klasy.
Od razu napiszę jak poradziliśmy sobie dalej. Zadzwoniliśmy do domu, do Polski i poprosiliśmy o przesłanie prawa jazdy do wypożyczalni w Melbourne (po uprzednim skontaktowaniu się z wypożyczalnią i uzyskaniu ich zgody). Ta przyjemność kosztowała nas 319 zł. Prawo jazdy szybką przesyłką kurierską zostało dostarczone w ciągu 2 dni roboczych. Czekało na nas, kiedy wylądowaliśmy w Melbourne.
Rada nr 2
Co najmniej dwie osoby muszą mieć komplet dokumentów pozwalających na poruszanie się w danym kraju. MPJ kosztuje tylko 30 zł na 3 lata i jest wyrabiane „od ręki” - przynajmniej w moim WK. Koniec rady. Jest po prostu zbyt oczywista, żeby ją rozwijać.

TASMANIA

O 15 zaczynamy swoją australijską przygodę. Wsiadamy do super wygodnego, super drogiego samochodu.



Zmierzamy do Binalong Bay – tam zamieszkamy przez najbliższe 3 dni. W samochodzie co chwilę słychać „patrzcie tam, o ja! tam popatrzcie, Boże, jak pięknie”. Wydawałoby się - zwykła droga. Zauroczyła nas po kilkunastu kilometrach. Bo piękno Tasmanii polega na widokach: pusto, natura nienaruszona, soczysta zieleń, krowy i owce na zboczach. W tle góry. Brak samochodów, ludzi też właściwie nie widać. Po drodze mijamy małe wiejskie miasteczka. Brzmi jak opis wiejskiego landszafciku? I tak jest. Mądry był Tuwim kiedy pisał: Jaka to oszczędność czasu zakochać się od pierwszego wejrzenia… Bo już jesteśmy zakochani. I biadolimy, że mamy tak mało czasu na ten najmniejszy stan w Australii a jeden cały dzień rozpłynął się na lotniskach :( .













Krowy na Tasmanii. Nie śmiejcie się ale one jakieś inne są. Inne niż nasze mućki. Po pierwsze czyste i błyszczące. Po drugie ciekawskie bardzo. Kiedy podchodziliśmy do pastwiska wszystkie uciekały na bezpieczną odległość. Kiedy odchodziliśmy podążały całym stadem za nami. Kiedy odwracaliśmy się w ich stronę stawały, ustawiały się w szeregu i przyglądały się zaciekawione.





Opiekę nad stadem sprawuje potężny byk. Kiedy próbowaliśmy podejść bliżej odstraszał nas rykiem.



Krowy zresztą fascynowały nas przez cały pobyt :lol: – tu małe cielaki z Victorii:





No dobra – ja Wam tu o krowach a Australia czeka.
Mamy mało czasu na dojazd bo po drodze musimy jeszcze zrobić zakupy w Świętej Helenie oddalonej od Binalong 11 km a sklepy zamykają o szóstej. Zresztą te zakupy to kolejne przeżycie. :shock: Ostatnia moja rada - nr 3: nie przeliczaj – przyjmij na klatę coś co wiesz od momentu, kiedy postanowiłeś/aś pojechać do Australii i nie przeliczaj. Po prostu kupuj co musisz/chcesz kupić i nie psuj sobie pobytu faktem, że prawdziwy chleb kosztuje 20 zł, za kg ryby zapłacisz nawet 150 (red snaper - mniam) a za limonki 100 zł/kg. Przy czym: są też tańsze ryby, masło kosztuje ok. 2,70 $, wodę można kupić za 1$ /1,5 litra, ciągle są jakieś promocje no i w końcu – Coles jest tańszy od IGA. Ale my kupowaliśmy podstawowe produkty w IGA bo Coles’a nie ma po prostu w małych miasteczkach. W każdym razie jedzenie po prostu trzeba wliczyć w koszty. :D Gwarantuję Wam – przyjęcie do wiadomości, że nie można przeżyć bez jedzenia daje natychmiastową ulgę. Bo np. na Tasmanii jest wołowina, której smak rekompensuje jej cenę. Mango też smakują niebiańsko. I wiele innych rzeczy. Żeby nie zapomnieć o czereśniach na które właśnie był sezon … No i Tim-Tam’y. A! ale za wodę nie płacimy nic – kranówka jest lepsza niż butelkowana. W pozostałych miejscach Australii, w których byłam jest wstrętna – trzeba było wydawać kasę na mineralkę.
Kiedy dojeżdżamy do domu okazuje się, że jest uroczy jak cała Tasmania.



Przeszklony salon z widokiem na morze i kominek – rzecz bardzo przydatna bo wieczory i noce na Tasmanii są chłodne nawet w lecie. Temperatura oscyluje w okolicach 10 °C z tendencją zniżkową. Ale najważniejsze jest położenie – w odległości kilkunastu metrów od pięknej białej plaży w Zatoce Ogni. Po plażach Zanzibaru nie spodziewałam się, że kiedykolwiek zobaczę takie piękne połączenia kolorów - ten biały piasek, turkusowe morze …. Bay of Fires to jedno z piękniejszych miejsc jakie widziałam w Australii. W komplecie z białym piaskiem i przepięknym kolorem wody otrzymałam jeszcze wielkie kolorowe głazy poukładane jak w przestrzennych puzzle. Plus intensywna zieleń. W zatoce po raz pierwszy ogarnia mnie to uczucie euforii, które pewno wszyscy dobrze znacie: po wielu miesiącach planowania, czytania i oglądania - mieć TO właśnie miejsce tuż przed oczami. Zresztą… niech przemówią zdjęcia.

















Wśród skał zdarzały się też smaczki typu "woow jakie to wielkie" :lol:



Czytałam na blogach, że nazwa zatoki powstała od koloru skał pokrytych czerwonymi i pomarańczowymi porostami. To nieprawda. Nazwę zatoce nadał w XVIII wieku kapitan Furneaux, który płynąc tam zobaczył na wybrzeżu ogień rozpalony przez Aborygenów. Te porosty faktycznie dają całą gamę kolorów: od białych, żółtych przez ceglaste aż do ognistej czerwieni. Dużo zależy od pory dnia i naświetlenia. Sama zatoka ma kilkanaście kilometrów - przez te trzy dni ciągle odkrywaliśmy nowe widoki. Tu zejście do zatoki tuż koło naszego domu:



I "nasza" cześć zatoki:









Pierwszego dnia, wieczorem, już w domu, dostajemy jeszcze dawkę adrenaliny. Na tarasie obok drzwi wejściowych pojawia się takie stworzenie:



Widzicie jego wielkość? Dom był pokryty deskami panelowym i Edward (z racji rozmiaru dostał własne imię) siedział na ścianie. Był wielkości rozwartej ręki. Wyobraźnia już podsunęła mi całe hordy pałętających się wokół nas pająków. I wiecie co? Edward był właściwie ostatnim pająkiem, którego widziałam. Nie licząc tego z ostatniego dnia pobytu w Australii, który - z racji niewielkich wymiarów (pudełko od zapałek najwyżej) - nawet nie zasłużył na chrzciny. Został po prostu przez litościwego Łukasza wyrzucony z domu (czy jak tam nazwać miejsce, w którym wtedy mieszkaliśmy) Nie wiem czy udało mi się dobrze go wyśledzić w internecie ale podejrzewam, że to Huntsman: pająk, który nie snuje sieci tylko poluje na zdobycz – zwierzątko właściwie nieszkodliwe dla człowieka. Druga sprawa, że będąc tam nic nie wiedzieliśmy o jego zamiarach w stosunku do nas, więc traktowaliśmy go z należnym mu respektem (głównie pytaniami żeńskiej części wycieczki przed wyjściem: „a Edward jest?” )Kolejnego dnia jedziemy do parku narodowego Freycinet. To tam znajduje się Wineglass Bay – zatoka, której zdjęcie pojawia się we wszystkich przewodnikach reklamujących Tasmanię i o której mówi się, ze jest jedną z najpiękniejszych zatok świata. Wjazd do parku kosztuje 22 $ za samochód osobowy bez różnicy ile osób w tym samochodzie siedzi. To chyba taki standard bo we wszystkich parkach, które odwiedzaliśmy cena była taka lub bardzo zbliżona. Co ciekawe wejście pieszo pojedynczej osoby kosztuje niewiele mniej – 11$. Jest jeszcze możliwość wykupienia karnetu na wszystkie parki na Tasmanii (56$).
Na parkingu, gdzie zostawiamy samochód mamy pierwszą styczność ze zwierzakami Australii: na powitanie wychodzą (wykicuja?) urocze walabie. Niby dzikie bo nikt ich w klatce nie trzyma ale zupełnie nie boją się ludzi. Pozwalają się nawet pogłaskać i ciekawie zaglądają w aparat. Przy okazji – pozwólcie, że przedstawię Łukasza - to ten na zdjęciu z prawej :D









Opinie czytane w Internecie na temat trasy do Wineglass Lookout bardzo zróżnicowane. Moim zdaniem szlak nie jest trudny. Mój mąż stwierdził, że dla emerytów ale przesadza jak zwykle. Wymaga to trochę wysiłku bo pnie się pod górę ale zdecydowanie warto. Dystans wraz z powrotem jest wyliczony na 2 km i 1h. Po drodze mijamy ogromne skały z różowo-czerwonego i szarego granitu.











Widok na zatokę jest nagrodą. Ma idealny kształt i te kolory… Nie wiadomo czy swoją nazwę zawdzięcza właśnie temu kieliszkowatemu kształtowi czy krystalicznej wodzie.





Decydujemy się zejść na dół do zatoki. Tu trasa jest trochę cięższa, bardziej stroma ale też nie jest to problem. No i na dole czeka kolejna nagroda. Piękna plaża i delfiny. No i pierwsze opalanie w Australii. Krótkie, jakieś pół godziny z filtrami 50 bo przestrogi o australijskim słońcu nie są przesadzone – 2 dni później przekonał się o tym Łukasz, który tego dnia zapomniał, że stopy też należy posmarować.



W drodze powrotnej zajeżdżamy do Bicheno żeby zobaczyć Blowhole. To taka dziura w nadmorskich skałach, w którą wpływa woda i wybucha do góry tworząc wodny gejzer. Opisywane jako coś wartego zobaczenia. Może kiedy fale są większe wrażenia są bardziej spektakularne. My chyba nie trafiliśmy na odpowiedni moment. No bo ludzie mają zdjęcia np. takie:

http://www.kuriositas.com/2013/06/the-b ... t-its.html

a my mamy takie:



Kolejny dzień poświęcamy na powłóczenie się po okolicznych lasach. Zaczynamy od St. Columba Falls wchodzimy na krótki szlak i nagle czujemy się jak bohaterzy Jurassic Park. Gąszcz drzew, olbrzymie paprocie.