Fly4free.pl

Kolejnego dnia zmieniamy nasze miejsce zamieszkania na Ostuni.
Wyruszamy rano, bo po drodze mamy zaplanowany trekking, na który czekam z wielką niecierpliwością.
Riserva Naturalle Torre Guacetto. Dowiaduję się z sieci, że jest podzielony na strefy A, B i C. W strefie A nie wolno nic, w strefie B można pływać i nurkować. Natomiast ostatnia strefa C jest najbardziej liberalna. Teren do przejścia w jedna stronę ok. 9 km.
Jak nic nie wolno to już wyobrażam sobie ten pieczołowicie chroniony kawałek ziemi i morza. Jak tam musi być pieknie! z nienaruszona naturą mocno strzeżoną przed ingerencją złych ludzi. Samochód na płatny parking przy strefie A (niedrogo – 3 euro/dzień) i zaczynamy od najpilniej strzeżonej strefy. Co Wam będę snuć przydługie opowieści: totalna porażka. Może dlatego, że jeszcze nie rozpoczął się sezon ale głównym elementem towarzyszącym nam w wędrówce były … śmieci :?
Najpierw na łąkach, którymi dochodzi się do wybrzeża, potem na samej plaży, którą wędruje się przez ok. 3 km. Dość powiedzieć, że Maciek ani razu nie wyjął aparatu. Ja zrobiłam jedno zdjęcie, telefonem. I to w miejscu najładniejszym jakie znalazłam. I to tylko dlatego, żeby mieć.




Doszliśmy do tej wieży widocznej w oddali. Tam już nie ma plaży więc poszliśmy jeszcze może kilometr w nadziei, że rezerwat okaże się jednak warty wędrówki. Niestety. Dodatkowo okazało się, że plaże rezerwatu są mekką naturystów. Ponieważ nie gustujemy - nie uznaliśmy tego za bonus ;) .
Zwinęliśmy się i ruszyliśmy do Ostuni.
Już przy wjeździe Citta Bianca robi wrażenie: położona na wzgórzu z ciasno wybudowanymi domami. Wszystkie białe!



Tu mieszkanie mamy w samym centrum, w XVIII - wiecznej kamienicy, rzut kamieniem od Piazza Della Liberta. Mieszkanie położone na trzech kondygnacjach: po wąskich, stromych schodach wchodzimy do salonu z sypialnią we wnęce i łazienką w drugim pomieszczeniu, dwa schodki i mamy aneks kuchenny, stad znów po krętych schodkach do kolejnej sypialni i stamtąd po kolejnych schodkach na dach, na którym znajduje się taras z widokiem na białe miasto i morze. Suuuuper!







Piazza Della Liberta jest sercem miasta. Z kolumny plac obserwuje - uwaga – znów Święty Oronzo. Pomimo, że nie jest patronem miasta to zasłużył sobie jakoś na to strategiczne miejsce.
Urok Ostuni polega jednak na jego konstrukcji: białe wąskie uliczki, z mnóstwem rozgałęzień tworzą istny labirynt. Ma naprawdę niesamowity klimat, kafejki kuszą: wejść, wypić pyszne cappuccino i pogapić się na ludzi. Uwielbiam to na wyjazdach :)









Kiedy jest się tam tylko 2 dni trudno znaleźć miejsce, które zachwyciło poprzedniego dnia. Wiem, bo w popłochu szukałam… ehmm… no… lodziarni z poprzedniego dnia szukałam :oops:
Ale tak jak Lecce zachwyca głównie w dzień tak Ostuni jest przepiękne także nocą. Światło dzienne wydobywa z murów wszystkie niedoskonałości: przybrudzenia, odrapania, zaniedbania. Mrok i sztuczne światło chowają to wszystko i pozostaje tylko piękno. Piękno uliczek ozdobionych kwiatami i nierzadko oświetlonych świecami, piękno restauracyjek, trattorii i pubów z muzyką na żywo, miasteczko aż tętni życiem do późnych godzin nocnych. Polecam Le Club Pommery. Dobrze grane covery, świetne drinki, klimatyczne miejsce. Muzyka doliczona do rachunku 4 eu.








Następnego dnia ruszamy do Alberobello. W dosłownym tłumaczeniu „piękne drzewa” (dlaczego? nie wiem bo, żadnych specjalnie pięknych drzew tam nie widziałam). Miejsce faktycznie zadziwiające. W żadnym innym miejscu na świecie nie ma takich domków. Trulli - bo o nich mowa - zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO w uznaniu za wyjątkowy przykład budownictwa, które przetrwało w stanie nienaruszonym i funkcjonuje w nowoczesnym świecie.











Kościół Św. Antoniego



Cokolwiek by nie mówić to miasteczko jest urocze. Można poczuć się jak na planie baśni. Okrągłe, niewielkie, białe domki ze stożkowatymi dachami, mocno skupione są cały czas zamieszkałe lub wykorzystywane jako sklepiki lub kawiarnie. Dachy zwieńczone białymi „czapeczkami” a na dachach często wymalowane różne symbole. Symbole dzielą się na magiczne, chrześcijańskie i primitivi. Wszystkie truli mają podobne wymiary i kształt.





Jeżeli wyjdzie się poza najbardziej oblegane miejsca zobaczyć można wiele trulli podupadających i czekające na renowację,



jak i tych doprowadzanych do stanu świetności.



Alberobello dzieli się na dwie dzielnice: jedna jest bardziej turystyczna - druga, po przeciwnej stronie ulicy - bardziej naturalna.Tam nadal toczy się normalne życie. Stamtąd też można przejść do „normalnego” miasta. Nam nie starczyło czasu a może upał już za bardzo dał nam się we znaki.





I zabawne, pieskowe trulli ;)



Trulli to wizytówka Alberobello. To tam znajduje się największe ich skupisko ok. 1500 sztuk. Ale w okolicznych wioskach też można znaleźć te urocze domki.



Pędzimy szybko z powrotem (tak ok. 40 km/h :lol: ) żeby jeszcze raz poszwędać się po okolicznych gajach oliwnych i Ostuni.@singielka_1976 - to specjalnie dla Ciebie bo ja kwiatki a Maciek "zdobycze" motoryzacji :lol:



Z Ostuni rozstajemy się z żalem ale przed nami jeszcze na szczęście Matera. Opuszczamy też Puglię bo Matera leży w rejonie Basilicata.
Rozstajemy się też z morzem bo Matera jest zlokalizowana w głębi lądu, więc konieczne staje się znalezienie przedtem jakiejś przyzwoitej plaży ;) .
Kiedyś nie rozumiałam tego podziału na „spiaggia” i „lido”. Teraz wiem, więc podzielę się wiedzą. Opisem SPIAGGIA są oznaczone w większości plaże darmowe natomiast tam, gdzie wejście jest płatne a na plażach są płatne leżaki i parasole na ogół widnieje napis LIDO. Zawsze napis lido odstraszał nas od zatrzymywania się w tych miejscach. I nie jest to nawet kwestia opłat – po prostu kojarzyło mi się z tłumem leżakami i parasolami a tego nie lubię. Ale jak zawsze jest ale. Warto te niby płatne plaże sprawdzić bo nie zawsze za samo wejście trzeba płacić a często wystarczy przejść kawałek poza rzędy parasoli i leżaków i znajdujemy piękne, niezatłoczone miejsce. Tak było i tym razem. Tuż przed miasteczkiem Torre Canne znajdujemy „bałtycką” plażę. Z adriatyckim morzem :D .





Do Matery mamy 100 km. Pomimo tego znalazła się na liście miejsc do zobaczenia podczas tej podróży. Miejsca z taką odległą historią zawsze mnie pociągały. Przejrzałam przed wyjazdem mnóstwo stron i wciąż dowiadywałam się nowych rzeczy.
Pozwolę więc sobie na ich skondensowanie.
Matera to duże, „normalne” miasto z ok. 60 tys. mieszkańców. Jednak to nie samo miasto jest głównym celem. To co przyciąga do niego turystów to historyczna dzielnica Sassi di Matera - uważana za jedno z pierwszych w historii ludzkich osiedli. Jego początek datuje się na III w p.n.e. Dzieli się na dwie części: odnowioną Sasso Barisano



i bardzo podupadłą Sasso Caveoso



Sassi nadal jest zamieszkałe ale aż do 1950 roku miejsce to było raczej źródłem wstydu dla Włoch, miejscem ubóstwa i chorób, miejscem, gdzie ludzie mieszkali w jaskiniach razem ze zwierzętami, bez elektryczności, bieżącej wody i kanalizacji. Podobno sukces książki Carlo Levi „Chrystus zatrzymał się w Eboli” spowodował, że rząd włoski postanowił zareagować i przymusowo przesiedlił mieszkańców. Przymusu nikt nie lubi, więc mieszkańcy wracali. I znów byli eksmitowani… i znów…
Matera stała się atrakcją turystyczną dość późno bo na przełomie lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku. Wtedy też zaproponowano rozwiązanie: można sobie taką jaskinię przygarnąć pod warunkiem jej kapitalnego remontu. Wiele jaskiń zostało więc przekształconych w stylowe hotele czy restauracje (i przyznam, że niektóre robią wrażenie). W wielu też nadal mieszkają ludzie ale już w cywilizowanych warunkach.
Jedną z takich jaskiń - Casa Grotta - przygotowano dla turystów odtwarzając jej obraz z czasów, kiedy rodziny (średnio 6 osób) dzieliły swój dom z całym swoim dobytkiem: kurami, końmi, osłami… W jednym pomieszczeniu, porozdzielanym wnękami tak sobie mieszkali.







Matera była planem dla wielu filmów – najbardziej znany to „Pasja” Mela Gibsona. W Materze (m.in.) był także kręcony „Ben Hur”, którego premiera ma się odbyć w sierpniu tego roku.
Tu jest mapa Matery:
http://www.isassidimatera.com/indicazioni/mappa/

Po przyjeździe do mieszkania borykamy się z problemem parkingu. Moja rada: warto powjeżdżać w wąskie uliczki między domami bo nagle okazuje się, że wewnątrz jest całkiem spory plac i wygodne, bezpłatne miejsce do zaparkowania.
Nasze mieszkanie znajduje się 5 minut spacerem od Sassi. Doskonała lokalizacja. Bardzo dobrze zorganizowane zakwaterowanie (drzwi otwierane automatycznie po telefonie do właściciela) i szybki przyjazd w celu przekazania kluczy. Samo mieszkanie też fajne – w jednym, dużym pomieszczeniu pooddzielanym tylko ściankami.
Widok z antresoli:



Rzucamy rzeczy i biegniemy, żeby zobaczyć miasto jeszcze w świetle dnia.
Pierwszy rzut oka na Sassi… Jesteśmy oczarowani.



Budynki są ułożone kaskadowo, wspinają się w górę i w dół wzgórza i tylko dobudowane fasady upodobniają je do zwykłych domów. A ponieważ zostały wykute w skale - nad dachami domów są ulice. Jest to jedno z najbardziej niezwykłych i spektakularnych miejsc jakie odwiedziłam. Naprawdę oddycha się tam historią. Nie ma tam pola dla wyobraźni – to miasto żyje, bez tabliczek stojących przy kupce kamieni i informujących, że „tu kiedyś był (…)”.







Poszliśmy tam jeszcze późnym wieczorem. Było cicho i pusto. Bardzo cicho i bardzo pusto.



Kolejny dzień to dzień odlotu do domu. Ale samolot mamy dopiero o 17.20 więc po śniadaniu ruszamy do wąwozu rzeki Gravina, po to, żeby dostać się do jaskiń położonych po przeciwnej stronie rzeki i z perspektywy najwyższego miejsca popatrzeć na miasto. Wycieczka jest łatwa ok. 2 km w jedna stronę najpierw w dół do rzeki, potem w górę do jaskiń. Przeciwległe brzegi rzeki łączy wiszący most linowy. Nie ukrywam – bieganie po moście i wprowadzanie go w drgania sprawiło mi niemałą frajdę 8-) .





Te opuszczone jaskinie są naprawdę duże. To chyba M3. ;)



A na samej górze widok na Materę z innej perspektywy:
Barisano



i Caveoso




Denerwowały mnie te nowo wybudowane domy wystające znad Sassi. Psuły mi krajobraz. Psuły mi historię.
Potem już powrót do Bari, którego tym razem nie udało nam się upchnąć na liście. Ale nic straconego: jest przecież w naszych planach razem z półwyspem Gargano :D .

Koszt naszego ośmiodniowego wypadu: za lot, auto z ubezpieczeniem, parking na lotnisku, noclegi, paliwo i ubezpieczenie podróżne - 1250 zł na osobę. Standardowo nie podaję kosztów jedzenia i innych wydatków na miejscu: każdy sobie przecież „szyje” podróż według własnych potrzeb, możliwości i chęci.

Nie wiem dlaczego Apulia nie jest w podróżniczym notesie większości. Nie wiem dlaczego, w większości przypadków odpowiadając na pytanie „gdzie jedziesz?” widziałam konsternację na twarzy pytającego i spieszyłam z podpowiedzią „no wiesz – obcas włoskiego buta”. Do Toskanii – o! to wiedzą wszyscy, Sycylia, Sardynia - to samo. Ale Apulia - co to, gdzie to?
A Toskania nie ma takiego wybrzeża jak Apulia. A Sardynia takich klimatycznych miasteczek. A Sycylia takich budynków pieczołowicie zdobionych przez mistrzów baroku.
A żaden z tych regionów nie ma takich zaczarowanych gajów oliwnych. I domków jak z bajki.
A jeżeli po moich „zachwalankach” nie zapisaliście jeszcze Apulii w folderze „Europa – cele” ;) i nadal pytacie: „dlaczego warto tam jechać” to ja mogę tylko odpowiedzieć wyćwiczonymi przez lata słowami: „bo tak!!!” :lol: